Niniwa to kolebka chrześcijan. Poprzez Stary Testament głęboko zakorzenieni są na tej ziemi , którą teraz próbują odebrać samozwańczy przywódcy tak zwanego P I . Wciąż na tej ziemi w wioskach przebywają umęczeni chrześcijanie, którzy nie przedostali się do miasta Erbil, gdzie w dzielnicy Ankawa są dla nich od 2014 roku prowizoryczne baraki. Kiedy organizacje mówią o niesieniu pomocy dla chrześcijan powinni nie zapominać o tych co wciąż pozostali na biblijnej ziemi udręczonej przez Daesh. FAW wspólnie z Darczyńcami pomaga chrześcijanom na Niniwie od 2014 roku.Pamiętajmy o nich!
Niniwa,
ruiny starożytnego miasta asyryjskiego w północnym Iraku (muhafaza Niniwa), na przedmieściach Mosulu, na wzgórzu Kujundżik, nad Tygrysem;
od pocz. II tysiącl. p.n.e. ważny ośrodek życia rel.; od pocz. VII w. stol. imperium asyryjskiego i jedno z ważnych miast staroż. Wschodu; 612 p.n.e. opanowana i zniszczona przez Medów i Babilończyków. Wykopaliska archeol. (od 1845): częściowo zachowany pałac król. Sanheriba (705–681 p.n.e.), odbiegający założeniami arch. od tradycyjnych pałaców asyryjskich, w których pomieszczenia były skupionewokół wewn. dziedzińców; wszystkie sale tego pałacu mają po kilka wejść i trudno wyodrębnić najważniejsze pomieszczenia; pałac zdobiły ortostaty pokryte reliefami; wysokim poziomem artyst. wyróżniają się reliefy z okresu panowania Asurbanipala (669–631 p.n.e.), przedstawiające gł. sceny wojenne i myśliwskie z doskonale uchwyconym ruchem i silną ekspresją; w Niniwie zachowały się także wielkie rzeźby portalowe, pozostałości malowideł ściennych, liczne tabliczki z pismem klinowym, pieczęcie cylindryczne oraz słynna rzeźba z brązu wyobrażająca głowę władcy akadyjskiego.
Biblia opisywała naród asyryjski oraz Niniwę – stolicę Asyrii.
starożytne miasto asyryjskie; obecnie ruiny na przedmieściach Mosulu w Iraku; od początku II tysiąclecia p.n.e. ważny ośrodek religijny; od początku VII w. do upadku Asyrii stolica państwa (zniszczona 612 p.n.e.); ruiny Niniwy kryje wzgórze Kujundżik; wykopaliska: pozostałości pałaców, wielkie rzeźby portalowe, resztki malowideł ściennych, liczne tabliczki z pismem klinowym, pieczęcie cylindryczne oraz słynna rzeźba z brązu przedstawiająca głowę władcy akadyjskiego.
Aszur, Assur, starożytne miasto w północnej Mezopotamii, istniejące już w III tysiącleciu p.n.e., pierwsza stolica Asyrii. Ośrodek kultu boga Aszura. Zniszczone 614 p.n.e. podczas podboju Asyrii przez Medów i Babilończyków. Obecnie wzgórze Kalat asz-Szarkat (Irak), które kryje ruiny miasta.
Wykopaliska niemieckie (1903-1913) odsłoniły m.in.: resztki podwójnych murów obronnych, ruiny pałaców (początek II tysiąclecia – XIII w. p.n.e.), świątyń Aszura i Isztar, 2 podwójnych świątyń: Szamasza i Sina (XVI w. p.n.e.) oraz Ana i Adada (XII w. p.n.e.), ziggurat na planie kwadratu, o długości boku 60 m, z czasów Tukultininurty I (1260-1232 p.n.e., restaurowany w IX w. p.n.e.), ponadto pozostałości domów, liczne rzeźby kamienne i ruiny pałacu partyjskiego.
Aszur było kolebką Asyrii i przez wieki jej stolicą. Nawet, gdy w IX w. inne ośrodki przejęły funkcje głównej siedziby władcy, to Aszur pozostawało stolicą religijną. Miasto było oczywiście głównym domem Aszura, narodowego boga Asyryjczyków, który w mitach i hierarchii zajmował podobne miejsce, jak Marduk w Babilonii.
Aszur rozkwitło szczególnie w czasach imperium, chociaż królowie skupiali swą uwagę głównie na własnych pałacach. Ciekawa była ta ucieczka władców ze starej stolicy, i zapewnie nie podyktowana wyłącznie chęcią zapisania sie w historii. Imperialna polityka władców zawsze spotykała się z oporem kapłanów, którzy przy silnych i samodzielnych królach tracili wiele ze swej władzy. Zapewne ucieczka z Aszur była więc próbą ucieczki od ogromnych wpływów kapłanów Aszura.
Poniżej świątynia Isztar z XII w. oraz zdobienie ściany pałacu.
Babilon, akadyjskie Babil, hebrajskie Babel, starożytne miasto o powierzchni ok. 850 ha, liczące ok. 100 tys. mieszk., położone na brzegu jednego z odgałęzień Eufratu (obecnie ruiny w Iraku, 90 km od Bagdadu). Babilon powstał na planie nieregularnego czworoboku o wyraźnych założeniach urbanistycznych. W okresie sumeryjskim (III tysiąclecie p.n.e.), zwanym Ka-dingirra, semicka nazwa Bab-ili była tłumaczona jako “brama boga”; używana obecnie nazwa Babilon pochodzi z języka greckiego. Opis zabudowy miasta w końcu XII w. p.n.e. znany jest dzięki zachowanemu archiwum glinianych tabliczek. Historię wcześniejszego osadnictwa można rekonstruować tylko na podstawie źródeł pisanych. Inskrypcja akadyjskiego władcy Sargona I Wielkiego mówi, iż 2340 p.n.e. zburzył on Babilon.
Z czasów króla Szarkaliszarri (ok. 2270 p.n.e.) znane są dwie świątynie. Za panowania dynastii amoryckiej, od czasów Hammurabiego (XVIII w. p.n.e.) – stolica państwa, ośrodek polityczny, kulturalny, naukowy i religijny, którego głównym bogiem był Marduk. Na początku I tysiąclecia p.n.e. miasto zostało otoczone murami z ośmioma bramami, znajdowały się w nim liczne świątynie, m.in. Isztar, Adada, Szamasza, Enlila i najważniejszego z nich, Marduka (jego świątynia nosiła nazwę Esangila). Centrum miasta otoczono dodatkowymi murami. Bardzo mało wiadomo o Babilionie za panowania Kasytów (od początku XVI w. do 1157 p.n.e.).
W okresie nowobabilońskim miasto miało podwójną linię umocnień, między którymi ciągnął się pas ogrodów i gajów palmowych z położonymi wśród nich rezydencjami (znajdował się tam prawdopodobnie również letni pałac Nabuchodonozora II, który w VI w. p.n.e. rozbudował Babilon). Każda z 8 bram prowadzących do miasta nosiła imię boga lub bogini (najlepiej zachowana jest północno-zachodnia Brama Isztar, wysokości ok. 15 m, będąca początkiem świętej drogi, prowadzącej do świątyni Marduka). Na południe od pałacu wznosił się wielki ziggurat Etemenanki (“dom podstaw nieba i ziemi”). Miasto było kilkakrotnie niszczone, m.in. przez króla Sanheriba na początku VII w. p.n.e. Wg Herodota w Babilonie znajdowały się wiszące ogrody Semiramidy.
Po podbiciu przez Cyrusa II Starszego (539 p.n.e.) miasto stało się siedzibą satrapy perskiego, ale mimo to zaczęło pustoszeć. W czasach Aleksandra III Wielkiego, który chciał uczynić Babilon stolicą swego światowego imperium, nadal używany był letni pałac; częściowo rozebrano Etemenanki, używając jego elementów do budowy greckiego teatru. W wyniku licznych rewolt mury miejskie zostały zniszczone, a wiele budynków zburzono. Podbój Mitrydatesa I (II w. p.n.e.) zapoczątkował trzechsetletnią dominację partyjską, podczas której letni pałac Nabuchodonozora II zamieniono w fortecę. Babilon stopniowo podupadał, w czasie wizyty cesarza rzymskiego Septymiusza Sewera (199) wydawał się zupełnie opustoszały.
Chcielibyśmy podzielić się z Państwem informacją o paczkach świątecznych w Bagdadzie. Około 60 rodzin na specjalnym spotkaniu zostało obdarowanych paczkami zawierającymi najważniejsze produkty oraz środki czystości i zabawki dla dzieci. Poniżej zdjęcia jakie otrzymaliśmy z Bagdadu.
