15 listopada we Lwowie w kościele pojezuickim p.w. Św. Piotra i Pawła została otwarta wystawa fotograficzna „Świadkowie cierpienia”. Wcześniej wystawa gościła w Użgorodzie na Zakarpaciu. Dzięki pomocy w zrealizowaniu przedsięwzięcia przez braci Kapucynów z Prowincji Krakowskiej oraz zaproszeniu proboszcza kościoła Stepana Susa licznie przybyli goście byli bardzo zainteresowani fotografiami oraz tematem wystawy.
Historia kościoła jest bardzo bogata i dla Fundacji Anny Walczyk zorganizowanie tam wystawy to prawdziwy honor i zaszczyt tym bardziej ,że po oddaniu w ręce grekokatolików wiele osób miało obawy czy kościół będzie historycznie zachowany. Obecny proboszcz Stepan Sus to młody wykształcony ksiądz otwarty na dialog i współpracę , bardzo zaangażowanie podchodzi do tematu konserwacji kościoła i już zostały poczynione w tym kierunku pierwsze kroki. Konserwatorzy z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki rozpoczęli wstępne prace konserwatorskie. Kiedy FAW dzięki naszym Darczyńcom pomaga w konserwacji starego grekokatolickiego ikonostasu dla nowego kościoła Braci Kapucynów w Użgorodzie to we Lwowie grekokatolicy wspierają finansowo konserwację kościoła o. Jezuitów. To właśnie jest prawdziwy dialog, wspieranie dziedzictwa kultury dwóch narodów. FAW ma ogromną nadzieję na dalsze zebranie funduszy na stary ikonostas.
(historia kościoła) Kościół Piotra i Pawła popularnie zwany kościołem jezuitów (ukr. Костел Святих Петра і Павла та монастир єзуїтів)– jest położony przy ul. Teatralnej 11, przed 1945 – ul. Rutowskiego, na Starym Mieście. Po 1945 zamknięty i przeznaczony na magazyn książek. Jezuici przybyli do Lwowa w 1584 za sprawą biskupa Jana Dymitra Solikowskiego i jezuity, księdza Jakuba Wujka. Początkowo dostali jako tymczasową siedzibę katedralną kaplicę Bractwa Ubogich. Formalne jej otwarcie nastąpiło w 1591. W 1608 powołali do życia kolegium – szkołę dla młodzieży męskiej. Rozpoczęli też starania o uzyskanie placu pod budowę własnego kościoła i klasztoru. Po ciągnącym się sporze z gminą żydowską ostatecznie na mocy wyroku królewskiego dostali teren po spalonym dworze Mikołaja Mielnickiego, wojewody podlaskiego. W 1610 kamień węgielny pod budowę nowego kościoła poświęcił arcybiskup Jan Zamojski.Kościół był budowany w stylu barokowym w latach 1610-1635, głównie kosztem Elżbiety Sieniawskiej, małżonki marszałka wielkiego koronnego, Prokopa Sieniawskiego. Wzorem dla świątyni był rzymski kościół Il Gesù. Sam kościół lwowski wykazuje podobieństwo do krakowskiego kościoła św. Piotra i Pawła (też inspirowanego Il Gesù); otrzymał zresztą identyczne wezwanie. Początkowo prace budowlane prowadził ojciec Sebastian Lanichius. Po nim budowniczym kościoła został generalny architekt jezuitów w Polsce ojciec Giacomo Briano.enerzorował on prace w latach 1617–1621. W 1630 gotową, mieszczącą 5000 osób świątynię poświęcił arcybiskup Jan Andrzej Próchnicki. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrza trwały do 1659. W 1702 przy południowo-zachodnim narożniku kościoła wybudowano strzelistą, 5-kondygnacyjną wieżę (dzwonnicę) z hełmem, najwyższą w ówczesnym Lwowie (100 m)[1].Kościół strawił częściowo pożar w 1734. W latach następnych został on odbudowany ze środków przekazanych przez biskupa kijowskiego Samuela Jana Ożgę i Elżbietę z Potockich Szczuczynę, starościnę wolnicką.W latach 1740-1743 sprowadzeni z Brna malarze Franciszek Ekstein i jego syn Sebastian wykonali freski na sklepieniu kościoła. W 1744-1746 Sebastian Fesinger zbudował w kościele wielki ołtarz główny; jego konsekracja nastąpiła w styczniu 1747[2]. W latach następnych zbudowano ołtarze boczne (1754 i 1759).W 1754 zamontowano zegar na wieży kościelnej. Był plan, aby wykorzystać ją jako obserwatorium astronomiczne, ale ten plan upadł, ponieważ w 1773 nastąpiła kasata zakonu jezuitów. Powrócili oni do Lwowa w 1820, w 1936 odzyskali kościół, po czym zostali wygnani w okresie Wiosny Ludów (1848), by powrócić ponownie po czterech latach. Kościół pozostał w ich władaniu do 1945.W 1830 rozebrano, z rozkazu władz austriackich, wieżę kościelną po tym, jak w 1826 niespodziewanie zawaliła się wieża ratuszowa. Do dziś zachowała się jej dolna kondygnacja, widoczna od strony zachodniej. W latach 1879 i 1891 kościół był poddawany kolejnym remontom.W 1905 arcybiskup Józef Bilczewski ukoronował cudowny wizerunek Matki Boskiej Pocieszenia. Po II wojnie światowej obraz przewieziono do Krakowa, a następnie do Wrocławia, gdzie do dziś znajduje się w miejscowym kościele jezuitów.Po II wojnie światowej kościół został zamknięty przez władze sowieckie i zamieniony na magazyn książek i czasopism. Po ogłoszeniu niepodległości Ukrainy magazyn przejęła Biblioteki im. W. Stefanyka, zawierająca m.in. zbiory dawnego Ossolineum. Wnętrze świątyni, niezabezpieczone i niekonserwowane w okresie powojennym ulega powolnej dewastacji. Z inicjatywy Lwowskiej Rady Miejskiej podjęta została w 2010 r. decyzja o otwarciu kościoła jako greckokatolickiej świątyni garnizonowej, a jesienią następnego roku wojsko podjęło ewakuację zbiorów do nowych magazynów. Otwarcie kościoła jako świątyni greckokatolickiej odbyło się dnia 6 grudnia 2011 roku, w 20. rocznicę powstania Sił Zbrojnych Ukrainy[3]. ( wikipedia)
